At the EV exhibition, which took place in Istanbul from July 8th to 11th, there was a cozy and intimate screening of video art by artists from Turkey and Russia.
8-11 Temmuz tarihleri arasında İstanbul’da gerçekleşen EV sergisinde, Türkiye ve Rusya’dan sanatçılar sıcak ve samimi bir video art gösterimi yaptı.
The theme of the exhibition, EV, translates from Turkish as “Home.” In today’s Turkey, a country that has become a refuge for people forced to bid farewell to their homes for a multitude of reasons, the concept of home carries profound significance. From those displaced by war and earthquakes to those rejected by their own families or countries, many individuals find themselves grappling with the notion of home. Artists from diverse backgrounds united at this exhibition to delve into this complex question through their artistic expressions. Guiding this exploration is the curator of the exhibition, Darico Hasaya, a visual artist and film director who has made Istanbul her home for the past year and a half.
Serginin teması EV, Türkçe’den “Ev” olarak çevriliyor. Pek çok nedenden dolayı evlerine veda etmek zorunda kalan insanların sığınağı haline gelen günümüz Türkiye’sinde ev kavramı derin bir anlam taşımaktadır. Savaş ve deprem nedeniyle yerinden edilenlerden kendi aileleri veya ülkeleri tarafından reddedilenlere kadar pek çok kişi kendini ev kavramıyla boğuşurken buluyor. Bu sergide farklı geçmişlere sahip sanatçılar, sanatsal ifadeleri aracılığıyla bu karmaşık soruyu derinlemesine incelemek için bir araya geldi. Serginin küratörü, görsel sanatçı ve son bir buçuk yıldır İstanbul’u evi yapan film yönetmeni Darico Hasaya bu keşfe rehberlik ediyor.
The exhibition took place in the center of the European part of Istanbul at REM Artspace and attracted over 200 people during its four-day run. The exhibition was designed to resemble a cozy apartment, and the artworks on display seamlessly integrated with the apartment setting. Various forms of art were presented at the exhibition, including oil paintings, collages, installations, musical installations, and photographs. On the first day of the exhibition, after sunset, a video art screening took place. The organizers showcased works not only by experienced video artists but also provided an opportunity for emerging artists to present their works. For some, this exhibition marked their debut on the art scene. The audience freely moved around the hall, as if they were at home, warmly embracing each artwork and congratulating the artists, who themselves were also spectators of the show.
İstanbul’un Avrupa yakasının merkezinde REM Artspace’te gerçekleşen sergi, dört gün boyunca 200’den fazla kişinin ilgisini çekti. Sergi, rahat bir apartman dairesini andıracak şekilde tasarlandı ve sergilenen sanat eserleri, apartman ortamıyla sorunsuz bir şekilde bütünleşti. Sergide yağlı boya tablolar, kolajlar, enstalasyonlar, müzik enstalasyonları ve fotoğraflar gibi çeşitli sanat dalları sunuldu. Serginin ilk gününde gün batımından sonra video art gösterimi gerçekleştirildi. Organizatörler, yalnızca deneyimli video sanatçılarının eserlerini sergilemekle kalmadı, aynı zamanda gelişmekte olan sanatçılara da çalışmalarını sunma fırsatı verdi. Bazıları için bu sergi, sanat sahnesindeki ilk çıkışları oldu. İzleyiciler, salonda adeta evlerindeymiş gibi özgürce dolaşarak, her eseri kucaklayarak, kendileri de gösterinin izleyicisi olan sanatçıları tebrik ettiler.
Baraa Haddad, “Somewhere, nowhere” “Bir yerlerde, hiçbir yerde”
Baraa Haddad, a Syrian/Turkish photographer, cinematographer, and documentary filmmaker, emerges as a compelling artist whose work is deeply rooted in his personal experiences amidst the crisis in his home country of Syria. Starting his artistic journey in film and photography during the tumultuous events of 2011, Haddad seamlessly combines artistry with the narratives drawn from his own reality. In his thought-provoking piece, “Somewhere, nowhere,” he delves into the concept of profound loss and its enduring presence within our memories.
Suriyeli/Türk bir fotoğrafçı, görüntü yönetmeni ve belgesel film yapımcısı olan Baraa Haddad, anavatanı Suriye’deki krizin ortasında, çalışmaları derinden kişisel deneyimlerine dayanan ilgi çekici bir sanatçı olarak ortaya çıkıyor. Film ve fotoğrafçılık alanındaki sanatsal yolculuğuna 2011’in çalkantılı olayları sırasında başlayan Haddad, sanatçılığı kendi gerçekliğinden aldığı anlatılarla kusursuz bir şekilde birleştiriyor. “Somewhere, nowhere” adlı düşündürücü yazısında derin kayıp kavramını ve onun anılarımızdaki kalıcı varlığını derinlemesine inceliyor.
Through “Somewhere, nowhere,” Haddad skillfully captures the intangible essence of loss, transforming it into a hauntingly tangible space within our consciousness. The work invites viewers to confront their own encounters with profound loss, prompting introspection and reflection. Haddad’s ability to evoke a sense of longing and nostalgia is particularly noteworthy. His work becomes a conduit for shared experiences, allowing the audience to connect with the universal emotions associated with displacement and shattered homes.
Haddad, “Somewhere, nowhere” aracılığıyla, kaybın soyut özünü ustaca yakalar ve onu bilincimizin içinde unutulmaz bir şekilde somut bir alana dönüştürür. Çalışma, izleyicileri kendi karşılaşmalarıyla derin bir kayıpla yüzleşmeye davet ederek iç gözlem ve derinlemesine düşünmeye teşvik ediyor. Haddad’ın bir özlem ve nostalji duygusu uyandırma yeteneği özellikle dikkat çekicidir. Çalışmaları, paylaşılan deneyimler için bir kanal haline geliyor ve izleyicinin yer değiştirme ve parçalanmış evlerle ilgili evrensel duygularla bağlantı kurmasını sağlıyor.
Kamila Rakhimova, “Home”
Kamila Rakhimova, a Russian/Uzbekistan artist, made her screening debut at EV. She started creating video diaries when she returned to the place she considered her home, Saint Petersburg. This happened during the anniversary of the Russian-Ukrainian war. Kamila shares, “Emotionally, it was challenging to reconnect with this place as I felt a significant and unsettling detachment from it. However, I had no choice but to confront this feeling, or else I would continue to feel disconnected from the world, regardless of which country I’m in.” Kamila’s self-exploration journey began in Dahab, Egypt. She went there in search of new experiences and to escape from the life-altering troubles she had been facing. However, she found herself feeling introverted and detached from the world, which unfortunately prevented her from fully appreciating the beauty of the country. To understand why this was happening, she started to delve deeper into her feelings, and with the help of an incredible country like Egypt, she found her answers. The video diary presented at the EV exhibition is a combination of three different series. You can watch the full versions on the YouTube channel @sovietmelancholia.
Rus/Özbekistanlı sanatçı Kamila Rakhimova ilk gösterimini EV’de yaptı. Evi olarak gördüğü Saint Petersburg’a döndüğünde video günlükler oluşturmaya başladı. Bu, Rus-Ukrayna savaşının yıldönümünde oldu. Kamila, “Duygusal olarak, buradan önemli ve rahatsız edici bir kopukluk hissettiğim için bu yerle yeniden bağlantı kurmak zorlayıcıydı. Ancak bu duyguyla yüzleşmekten başka çarem yoktu, yoksa ne olursa olsun dünyayla bağlantım kopmuş hissetmeye devam edecektim. Hangi ülkedeyim?” Kamila’nın kendini keşfetme yolculuğu Mısır’ın Dahab kentinde başladı. Oraya yeni deneyimler aramak ve karşılaştığı yaşamı değiştiren sorunlardan kaçmak için gitti. Ancak, kendisini içine kapanık ve dünyadan kopuk hissediyordu, bu da ne yazık ki ülkenin güzelliğini tam olarak takdir etmesini engelledi. Bunun neden olduğunu anlamak için duygularının derinliklerine inmeye başladı ve Mısır gibi inanılmaz bir ülkenin yardımıyla cevaplarını buldu. EV sergisinde sunulan video günlüğü, üç farklı serinin birleşiminden oluşuyor. Tam versiyonlarını @sovietmelancholia YouTube kanalından izleyebilirsiniz.
Savva Lagashkin, “Home”
Savva Lagashkin, a skilled theatre actor, faced a unique predicament due to the Covid-19 pandemic and the ensuing restrictions on live performances. Adapting to the circumstances, Savva embraced the practice of creating self-tapes to showcase his acting skills and emotional depth through video. During this time, he crossed paths with George Kashcheev, a talented videographer. Recognizing the potential of their collaboration, they joined forces to create a mesmerizing video art piece called “Home” specifically for the contemporary exhibition, EV, in Istanbul, which aptly translates to “Home” in Turkish. The combination of Savva’s theatrical training and George’s visionary videography resulted in a beautiful fusion of theatre and video art.
Yetenekli bir tiyatro oyuncusu olan Savva Lagashkin, Covid-19 salgını ve ardından gelen canlı performans kısıtlamaları nedeniyle benzersiz bir çıkmazla karşı karşıya kaldı. Koşullara uyum sağlayan Savva, oyunculuk becerilerini ve duygusal derinliğini video aracılığıyla sergilemek için kendi kendine kaset oluşturma pratiğini benimsedi. Bu süre zarfında yetenekli bir kameraman olan George Kashcheev ile yolları kesişti. İşbirliklerinin potansiyelini fark ederek güçlerini birleştirerek, özellikle İstanbul’daki çağdaş sergi EV için Türkçe’de “Ev” anlamına gelen “Ev” adlı büyüleyici bir video sanat eseri yarattılar. Savva’nın tiyatro eğitimi ve George’un vizyoner videografisinin birleşimi, tiyatro ve video sanatının güzel bir birleşimiyle sonuçlandı.
The viewers felt a sense of connection to the unique spirit of London’s theatre scene, transported all the way to Istanbul through the omnipresent medium of video. In this captivating video art/theatre piece, Savva expressed his personal definition of “home,” redefining it as a sanctuary of freedom where one can create, be accepted, and loved for who they truly are. The essence of this longing was expressed through carefully chosen words that conveyed depth and meaning, allowing the audience to truly immerse themselves in the experience, as well as through expressive gestures and dynamic movements illuminated by accent lighting, drawing attention to the actor’s emotive eyes.
İzleyiciler, Londra’nın tiyatro sahnesinin eşsiz ruhuyla, her yerde var olan video ortamı aracılığıyla İstanbul’a kadar taşınan bir bağlantı duygusu hissettiler. Bu büyüleyici video sanatı/tiyatro eserinde Savva, “ev”in kişisel tanımını ifade ederek evi, kişinin gerçekte olduğu gibi yaratabileceği, kabul edilebileceği ve sevilebileceği bir özgürlük sığınağı olarak yeniden tanımlıyor. Bu özlemin özü, dikkatle seçilmiş, derinlik ve anlam ifade eden, izleyicinin kendilerini gerçekten deneyimin içine çekmesini sağlayan kelimelerle ve ayrıca vurgulu ışıklandırmayla aydınlatılan, oyuncunun duygusal gözlerine dikkat çeken anlamlı jestler ve dinamik hareketlerle ifade edildi.
Savva’s profound statement, “because home is where freedom resides,” perfectly encapsulated the essence of his video theatre piece. The audience was inspired and moved by the powerful manifestation of this idea, leaving them with a renewed appreciation for the concept of home and a desire to seek their own sense of belonging.
Savva’nın derin ifadesi, “çünkü ev, özgürlüğün yaşadığı yerdir”, video tiyatro eserinin özünü mükemmel bir şekilde özetledi. Seyirci, bu fikrin güçlü tezahüründen ilham aldı ve duygulandı, bu da onlarda ev kavramı için yenilenmiş bir takdir ve kendi aidiyet duygularını arama arzusu bıraktı.
Bora Dağal, “Lati Lokum”
Bora Dağal, a Turkish artist, presents a thought-provoking exploration of the concept of home and belonging in his work, “Lati Lokum.” In this piece, the central character grapples with a profound struggle to connect with the place, time, and people that are conventionally considered home, thus eliciting a sense of displacement and alienation. Through the medium of film, Dağal immerses the audience in the daily routine of a peculiar-looking man, who appears to be engaged in mundane household chores while preparing for what seems like an imminent carnival. This juxtaposition underscores the character’s internal conflict—an individual physically present within the walls of his home yet emotionally detached from a true sense of belonging.
“Lati Lokum” serves as a poignant reflection on the yearning for a genuine feeling of home and the perpetual search for one’s place in the world. Dağal’s work sheds light on the complexities of human existence, where the physical surroundings may align with the conventional definition of home, but the deep-rooted emotional connection remains elusive. By focusing on the character’s daily rituals, Dağal invites viewers to contemplate the significance of familiar routines and the layers of meaning they hold within the context of the search for belonging. The visual language employed in “Lati Lokum” further emphasizes the theme of longing and displacement. Dağal’s choice to portray the character as peculiar-looking adds an additional layer of intrigue and symbolic representation. The character’s unconventional appearance becomes a metaphorical embodiment of the artist’s exploration of the human condition, where external appearances often fail to reflect the internal struggles and yearnings for connection.
Türk sanatçı Bora Dağal, “Lati Lokum” adlı çalışmasında ev ve aidiyet kavramlarına dair düşündürücü bir keşif sunuyor. Bu parçada ana karakter, geleneksel olarak ev olarak kabul edilen yer, zaman ve insanlarla derin bir bağ kurma mücadelesiyle boğuşuyor ve böylece bir yerinden edilmişlik ve yabancılaşma duygusu uyandırıyor. Dağal, film aracılığıyla izleyiciyi, yaklaşan bir karnaval gibi görünen şeye hazırlanırken sıradan ev işleriyle uğraşıyormuş gibi görünen tuhaf görünüşlü bir adamın günlük rutininin içine çekiyor. Bu yan yana koyma, karakterin iç çatışmasının altını çiziyor; fiziksel olarak evinin duvarları içinde bulunan ancak duygusal olarak gerçek bir aidiyet duygusundan kopmuş bir birey.
“Lati Lokum”, gerçek bir yuva duygusuna duyulan özlemin ve insanın dünyadaki yerini sürekli arayışının dokunaklı bir yansıması olarak hizmet ediyor. Dağal’ın çalışmaları, fiziksel çevrenin geleneksel ev tanımıyla uyumlu olabileceği, ancak köklü duygusal bağlantının belirsiz kaldığı insan varoluşunun karmaşıklığına ışık tutuyor. Dağal, karakterin günlük ritüellerine odaklanarak, izleyiciyi tanıdık rutinlerin önemi ve aidiyet arayışı bağlamında taşıdıkları anlam katmanları üzerine düşünmeye davet ediyor. Lati Lokum’da kullanılan görsel dil, özlem ve yer değiştirme temasını daha da vurgular. Dağal’ın karakteri tuhaf görünümlü olarak tasvir etme seçimi, ek bir entrika ve sembolik temsil katmanı ekler. Karakterin alışılmadık görünümü, sanatçının, dış görünüşlerin çoğu zaman iç mücadeleleri ve bağlantı kurma özlemlerini yansıtmada başarısız olduğu insanlık durumunu keşfetmesinin mecazi bir somutlaşmış hali haline gelir.
Nikita Rekhov and Darico Hasaya, “Others” / “Diğerleri”
The short film “Others,” directed by Nikita Rekhov and Darico Hasaya, presents a poignant narrative that explores the tragic experiences of migrants who struggle to cope with the trauma of losing their homes. What makes this work particularly intriguing is its technical execution. The six-minute film is shot in a single frame, showcasing the skill and artistry of the cameraman’s composition. By employing this technique, “Others” invites viewers to contemplate the challenges of adaptation that forced migrants face when they find themselves in a new country. The filmmakers’ choice to film “Others” in one continuous shot adds a layer of immersion and intensity to the storytelling. The unbroken frame not only captures the raw emotions and struggles of the characters but also reflects the uninterrupted nature of their displacement. As the camera navigates through the narrative, it becomes a silent witness to the migrants’ experiences, emphasizing the importance of their stories and the need for empathy.
Nikita Rekhov ve Darico Hasaya’nın yönettiği kısa film “Others”, evlerini kaybetmenin travmasıyla baş etmeye çalışan göçmenlerin trajik deneyimlerini araştıran dokunaklı bir anlatı sunuyor. Bu işi özellikle ilgi çekici yapan şey, teknik uygulamasıdır. Tek bir karede çekilen altı dakikalık film, kameramanın kompozisyon becerisini ve sanatını gözler önüne seriyor. Bu tekniği kullanan “Diğerleri”, izleyicileri zorunlu göçmenlerin kendilerini yeni bir ülkede bulduklarında karşılaştıkları uyum zorlukları üzerine düşünmeye davet ediyor. Yapımcıların “Diğerlerini” tek bir sürekli çekimde çekme tercihi, hikaye anlatımına bir sürükleyicilik ve yoğunluk katmanı katıyor. Kesintisiz çerçeve, yalnızca karakterlerin ham duygularını ve mücadelelerini yakalamakla kalmaz, aynı zamanda yer değiştirmelerinin kesintisiz doğasını da yansıtır. Kamera anlatıda gezinirken, göçmenlerin deneyimlerinin sessiz tanığı oluyor, hikayelerinin önemini ve empati ihtiyacını vurguluyor.
Text by Derya Ocean
Metin: Derya Ocean